Links woonde de weduwe Judith Veerkamp met 3 kleine kinderen: Erika, Elske en Karla;

Judith was Engels van oorsprong, getrouwd met een Nederlandse man met wie ze in Lusaka Zambia woonde, totdat haar man, die een onduidelijk beroep had (althans, ik heb nooit geweten wat zijn beroep was), in Afrika vermoord!! werd. (Vanwege zijn werk?)

Wat er van Judith geworden is, weet ik niet. Zij is met haar kinderen omstreeks 1978 naar Duizel verhuisd.

Erika is gestorven (heb ik toevallig gezien op een facebook-herdenkingspagina);

Elske heet nu Elske Engel-Veerkamp en heeft een zoon en woont nog ergens in de buurt;

Karla woont, denk ik, in Afrika. (info van Facebook)

Ik kon in Veldhoven heerlijk tuinieren, en ik kon ook weer vaak, zelfs doordeweeks, naar ons pap en ons mam in Eindhoven, of naar de tantes in Eersel.

We hadden in Heerlen onze oude Escort verkocht, want die vertoonde steeds meer gebreken. 

Daarvoor in de plaats hadden we een spiksplinternieuwe gele "eend" ofwel Citroën 2 CV 4 gekocht.

Meestal gingen Arno en ik samen, met het autootje, bij familie of vrienden op bezoek, want ik had nog steeds mijn rijbewijs niet.

Ook op doordeweekse dagen, kon dat gelukkig makkelijk vanwege de onregelmatige werktijden van Arno bij de politie.

De eerste maanden in Veldhoven vond ik het wel heerlijk relaxt dat ik geen baan had.

Het leek wel vakantie en ik kon al mijn tijd besteden aan het huis en de tuin oppimpen en verder alleen maar leuke dingen doen.

Maar na een poosje wilde ik toch ook wel graag wat zinvollers doen en solliciteerde ik bij onze eigen huisarts dokter Nieuwenhuis, die een praktijk had in de flat tegenover ons, naar de vrijgekomen baan van doktersassistente.

Ik werd uitgenodigd voor een gesprek, maar vóór dat het gesprek kon plaatsvinden, ontdekte ik dat ik zwanger was! Hoera!

Omdat ik al wist dat ik niet buitenshuis zou willen werken als ik een baby had, heb ik het sollicitatie-gesprek gecancelled, want ik vond het niet eerlijk om mijn zwangerschap niet te vermelden en dan eventueel na 6 maanden mijn baan weer op te zeggen.

Jammer genoeg kreeg ik in de 10e-11e week? een miskraam door onbekende oorzaak.

Ik had veel buikpijn, net zoals vroeger als ik mijn menstruatie moest krijgen.

Toen ik naar de wc ging, kwam er veel bloed en midden in dat bloed lag een klein flubbertje van ongeveer 1 cm: mijn onvolgroeide, niet levensvatbare, ieniemienie kindje.

Mijn huisarts, die toen niet meer mijn toekomstige werkgever was, zei dat een vroege miskraam heel vaak voorkwam, en dat er waarschijnlijk niks mis was met mij, en dat er dus niks in de weg stond om weer zwanger te worden.

Mijn hoofd ( en mijn lijf) stond nog niet naar een nieuwe zwangerschap, maar het was in ieder geval wel fijn om te horen, dat het heel goed mogelijk zou zijn.

Hier had ik net het blije nieuws verteld dat ons pap en ons mam opa en oma zouden worden.

En hier waren we een beetje verdrietig vanwege de miskraam.

Toen het verdriet over de miskraam wat verwerkt en gedempt was, besloten we nog een keer een poging te wagen om zwanger te worden.

En groot was de vreugde toen het in oktober 1977 lukte!

Het was in het begin nog wel ingehouden vreugde, want ik durfde pas voluit blij te zijn, toen de eerste onzekere 12 weken voorbij waren. Er zou immers nog vanalles mis kunnen gaan.

Maar deze keer verliep de zwangerschap voorspoedig.

Mijn buikje groeide met de dag en wij leefden vol ongeduld en blije verwachting toe naar de dag van de bevalling: de uitgerekende datum was ongeveer midden juli 1978.

Omstreeks april 1978.

Ik ben nog vergeten te vertellen, dat ik ergens in 1977 weer begonnen ben met autorijlessen nemen.

Het leek me wel heel handig om ook zelf een rijbewijs te hebben en niet altijd afhankelijk te moeten zijn van Arno als chauffeur.

En helemaal makkelijk voor als we een baby hebben; dan kan ik zelf naar het consultatieburo rijden en op visite bij opa en oma en zo.

De rijlessen in Brabant waren een stuk makkelijker en relaxter dan in Limburg, waarschijnlijk omdat ik nu in "mijn eigen land" moest rijden.🥰

Eigenlijk mocht ik al in februari 1978 examen doen, maar het afrijden werd uitgesteld, omdat er de nacht vantevoren heel veel sneeuw was gevallen en dan zou de examinator, door de chaos op de weg, geen duidelijk beeld kunnen krijgen van mijn rijkunsten.

De nieuwe examendatum was in april 1978, ik was nog even bang dat ik met mijn dikke buik niet meer achter het stuur zou passen, maar dat lukte prima en ook het examen verliep voorspoedig.

Eindelijk had ik mijn begeerde roze briefje!

Ik heb me tijdens de hele zwangerschap goed gevoeld: geen last van ochtendmisselijkheid of andere zwangerschapskwaaltjes, alleen een beetje moe in de eerste maanden, maar ik kon rusten wanneer ik wilde, want ik had immers geen baan.

De laatste maand had ik wel wat last van gezwollen enkels en vocht vasthouden, maar het was ook een warme zomer en ik was ook flink in gewicht gegroeid, dus dan krijg je dat hè!

In juni was de babykamer helemaal klaar en de baby-uitzet schoon gewassen en gestreken in de kast. Wat ons betreft kon het kleintje komen!

Maar daar dacht het kleintje (gelukkig) anders over, die wilde er eerst zelf ook klaar voor zijn.

Dus, nog even geduld.

In mijn herinnering was het een hete zomer in 1978.

Mijn oedeem in mijn enkels werd steeds erger en mijn huisarts, die ook mijn bevalling zou begeleiden, ging op vakantie.

De laatste zwangerschapscontroles moest ik naar dokter Silverentand, zijn waarnemer.

Eerst vond ik dat spannend, niet zo leuk ook, maar Silverentand bleek een aimabel persoon, die me het vertrouwen gaf, dat alles goed zou komen.

Ergens in 1978, ik weet niet meer precies wanneer, is Judith Veerkamp met haar 3 kinderen verhuisd naar Duizel en hebben we er heel fijne nieuwe buren voor in de plaats gekregen:

De familie Glerum: Jacques en Corry (kruimeltje) en hun volwassen zonen Riny en Frans.

Met hun hebben we veel contact en gezellige uurtjes gehad en zij vonden het ook gezellig dat er jonge peuters ( onze toekomstige kindjes ) naast hen zouden komen wonen.

Inmiddels gingen we ook veel om met de familie van Beek van nummer 18: Theo en Jozefien en hun kinderen Mike en Jacqueline.

En met Jan en Ursula der Kinderen van nummer 8. Zij waren een kinderloos echtpaar en met hen hebben we vaak een sjoelbak competitie gehouden.

Toen werd het 12 juli 1978.

Ik werd die ochtend wakker met buikpijn, in vlagen en omdat de uitgerekende datum van de bevalling heel dichtbij was, vermoedde ik dat ik  best wel eens vandaag moeder zou kunnen worden.

Om een uur of 9 hebben we dokter Silverentand gebeld en van hem moesten we de tijd opnemen, die tussen twee weeën zat en doorgeven als het iedere 6-7 minuten was, dan zou hij komen kijken hoe de ontsluiting vorderde. Hij dacht dat het best nog wel een poosje kon duren, want het gaat over het algemeen niet zo snel bij een eerste baby.

Arno heeft zijn werk opgebeld en gezegd dat hij deze dag niet kon komen!

Om een uur of 12 had ik weeën om de 5-6 minuten en hebben we de dokter weer gebeld.

Die kwam, om te onderzoeken en ging toen weer weg met de mededeling dat het nog zeker een uur zou duren en dat hij dan weer terug zou zijn.

De weeën werden steeds vervelender, maar als ik rustig op bed lag en ademde zoals me op de zwangerschapsgym geleerd was, kon ik het wel aan.

Toen Silverentand na een uurtje of zo terug kwam, was hij verbaasd dat de ontsluiting al zover gevorderd was.

Hij bleef en adviseerde om ook de kraamverzorgster te waarschuwen, want haar hulp zou spoedig nodig zijn.

Van de eigenlijke bevalling herinner ik me niet zoveel; ik denk dat ik heel geconcentreerd met mijn ademhaling bezig was, om de weeën zo goed mogelijk op te kunnen vangen.

Ik had meer pijn in mijn rug, dan in mijn buik en Arno probeerde de rugpijn weg te masseren en wisselde dat af met mijn voorhoofd koelen met een nat washandje.

Na een uurtje of zo voelde de pijn anders aan, het was een persdrang geworden.

Ik was heel blij dat Silverentand zei dat ik in de volgende wee mee mocht gaan persen.

Toen ging het vlot.

Na een keer of drie persen, het was inmiddels 14:10 uur, kwam ons wondertje te voorschijn, glibberig en wel, en begon vrijwel meteen te huilen.

In tegenstelling tot de tegenwoordige tijd, werden er in mijn zwangerschapstijd nog geen echo's gemaakt en wisten we niet van tevoren of we een jongetje of meisje zouden krijgen.

We hadden voor allebei een naam bedacht, een meisje zou Katja gaan heten en een jongetje Floris.

FLORIS is het geworden!

Een mooie flinke jongen van ruim 4200 gram en 54cm lang, die al meteen een keel op kon zetten en toen hij op mijn borst gelegd werd al meteen op zoek ging naar mijn tepel om te drinken.

We waren apetrots en superblij met ons kleine mannetje.

En ons pap en ons mam waren net zo blij en trots met hun eerste kleinkind.

Papa Arno heeft vele fotorolletjes volgeschoten, met alle foto's konden we een paar albums vullen.

Arno heeft 2 albums naast elkaar bijgehouden: één voor onszelf en één voor later voor Floris.

Ik heb ook nog een plakboek, een soort dagboek gemaakt, waarin alle feitjes en mijlpalen werden genoteerd, zoals eerste consultatieburo-resultaten, eerste hapjes, eerste woordjes enz.

Floris groeide voorspoedig en ik was eindelijk ook een beetje voller en vrouwelijker geworden, want er waren een paar zwangerschapskilootjes vast blijven zitten, waar ik heel blij mee was.

Toen de taak van de kraamverzorgster er na 8 dagen op zat en zij niet meer kwam, was het wel even wennen aan mijn nieuwe regelmaat.

Ik had het idee, dat ik de hele dag alleen maar met de baby in de weer was: verschonen, aan de borst leggen, knuffelen, een boertje laten doen, in bedje leggen, in bad doen, aan de borst leggen, knuffelen, in de kinderwagen leggen en boodschappen doen, verschonen enz.

Ik vond borstvoeding geven heel fijn, maar ook wel zwaar, omdat niemand het voor een keertje over kon nemen en ook omdat ik onzeker was of Floris wel genoeg dronk.

Die onzekerheid was eigenlijk helemaal niet nodig, want Floris groeide als kool.

Van de kinderarts op het consultatieburo kreeg ik het advies om Floris voor en na elke voeding te wegen, maar dat maakte het alleen maar drukker en onzekerder .

Maar ik wilde niet zomaar opgeven en heb de borstvoeding uiteindelijk nog 2 maanden volgehouden.

Het was een mooie zomer in 1978, maar buiten wat wandelingetjes met de kinderwagen, bezoekjes aan ons pap en mam, de tantes in Eersel en oma van Klinken in Ekelhof, hebben we niet echt de tijd genomen om er van te genieten.

In september besloot ik te stoppen met de borstvoeding, zodat ik weer wat meer vrijheid zou krijgen om te eten en drinken wat ik wilde en zodat iemand anders: papa, oma, opa, ook een keer de voedingstaak over kon nemen.

Bovendien hadden we voor oktober een vakantie geboekt naar een bungalowtje in het Vennenbos,

om eens lekker met zijn drietjes te kunnen relaxen.

Ik dacht dan meer vrijheid te hebben, als ik geen borstvoeding meer zou geven.

Nou, die meer vrijheid was maar ten dele waar: flesjes steriliseren en voeding klaarmaken is ook een secuur werkje en dat kwam toch meestal op mij neer.

Maar na een weekje ging het makkelijker en zat ik in de routine, bovendien, eenmaal gestopt met borstvoeding is er geen weg meer terug.

De vakantie in het Vennenbos was heerlijk.

We hebben niet veel bijzonders gedaan, maar dat was juist hetgene wat zo aangenaam was.

Lekker, met zijn drietjes, een beetje niksen, luieren, wandelen en genieten.

In september hebben we Floris katholiek laten dopen.

We waren destijds nog kerks en een doop hoorde daar bij.

Bij de doopplechtigheid had Floris dezelfde doopjurk aan, die ik 26 jaar daarvoor aan heb gehad.

Dat doopjurkje is nog door oma Verweijen gemaakt en geborduurd: nostalgie dus.

De rest van het jaar verliep rustig.

Het enige jammere was, dat we ons katje weg hebben moeten doen, want Gjoezel was heel jaloers geworden sinds we Floris hadden en ging overal in huis, behalve op de kattenbak, zitten poepen en plassen. Heel vies.

Arno had zijn werk, onregelmatige diensten bij de politie, af en toe ME-inzet en voor bijstand naar ergens anders in het land.

Ik was fulltime moeder en huisvrouw en al helemaal gewend aan mijn functie.

We genoten van elkaar en van het gezinsleven.

We legden familiebezoekjes af, maakten uitstapjes, deden boodschappen, burenbezoekjes, gingen naar de kinderboerderij of het bos, kortom we vormden een gezellig, doorsnee gezinnetje.

De eerste Kerstmis met zijn drietjes vierden we gedeeltelijk bij ons thuis en gedeeltelijk bij ons pa en ma in de Houckgeeststraat in Eindhoven.

Intussen had mijn schoonvader, Cor Jansen, verkering gekregen met een heel aardige weduwe: Klaartje Michels, wat heel fijn was voor hem, want een man alleen is maar niks.

Wij konden ook heel goed met Klaartje opschieten en ook met de kinderen van Klaartje.

Ergens in 1979 (ik weet de datum niet meer precies) hebben ze een alternatieve bruiloft gehad in de abdij van Postel en vanaf die dag woonden ze gezellig samen in de flat van Klaartje in de Maurits Lijnslagerstraat in Eindhoven.

In augustus 1979 gingen ze samen op vakantie, naar Spanje, wat vooral voor mijn schoonvader een heel avontuur was, want mijn schoonmoeder en hij gingen voorheen meestal op vakantie in de Biesbosch en hij was nog nooit zo ver en zo lang buiten Nederland geweest.

Ze hebben helaas niet van de vakantie kunnen genieten, want amper twee dagen in Spanje is hij heel plotseling gestorven: hij viel op een terrasje letterlijk dood van zijn stoel: hartaanval.

Dat moet voor Klaartje een vreselijk traumatische ervaring zijn geweest.

En voor ons ook.

Beide (schoon)ouders verliezen, zo kort na elkaar en op zo'n jonge leeftijd; het hakt er wel in.

Gelukkig heeft Cor geen ziekbed gehad en is hij tot aan zijn dood happy geweest.

Het was nog een hele toer voor de nabestaanden en de Dela om het lichaam van pa Jansen naar Nederland te krijgen voor de begrafenis.

In mijn herinnering duurde het wel 2 weken voordat de begrafenis plaats kon vinden. 

En daarna moest het huis in de Tafelbergstraat, dat pa altijd nog had aangehouden, leeggemaakt worden en de huur opgezegd.

Daar is het ergens misgegaan in de samenwerking tussen Arno en zijn broer Michel, ik weet er niet precies het fijne van, maar het is tot op de dag van vandaag nooit meer goedgekomen.

Na het overlijden hebben we nog een poosje contact gehouden met Klaartje en haar familie, tot Klaartje op een gegeven moment verkering kreeg met een andere man, ook een weduwnaar, en zij het zelf een beetje ongemakkelijk vond om dan ook nog het contact met ons aan te houden.

Dat snap ik wel.

Bovendien was het contact tussen Klaartje en Michel ook helemaal voorbij, allemaal door iets wat er voorgevallen is na de dood van pa Jansen, wat met erfenis en geld en recht op te maken had.

Voor mij ook een goed moment om met mijn biografie op een nieuwe bladzijde te beginnen.