In 1980 zijn we in juni op vakantie geweest in Zeeland, in Bruinisse.

We hadden intussen een bagagewagentje gekocht, wat we achter de eend konden hangen, zodat het wat makkelijker was om de vakantie bagage mee te nemen.

En we hadden een hoop bagage!! Onvoorstelbaar!! We kregen het wagentje al bijna helemaal gevuld met alleen de spullen voor Floris: Kleertjes, pampers, knuffels, binnenspeelgoed, buitenspeelgoed, wandelwagentje, noem maar op.

Het was wel heel fijn dat het allemaal zonder passen en meten makkelijk mee kon.

Alleen de eend was nauwelijks sterk genoeg, volgeladen als ie was, om met tegenwind de Zeelandbrug te nemen: ik denk dat zijn topsnelheid 70 km was, wat een file achter ons veroorzaakte!!

In Bruinisse hadden we een vakantiebungalowtje gehuurd en vandaar uit konden we uitstapjes maken naar bijvoorbeeld Brouwershaven, Veere en Zierikzee.

Arno en ik vonden het heerlijk; jammer was dat Floris het niet naar zijn zin leek te hebben in het vakantiehuisje.

Heimwee?

Gelukkig vond hij het wel fijn, als we er op uit gingen, dus de vakantie is toch prima geweest.

Zo prima zelfs, dat ik bij thuiskomst zwanger bleek te zijn.

Spannend. We wilden heel graag een tweede kindje en waren er helemaal klaar voor.

In de zomer en herfst hebben we nog verschillende uitstapjes gemaakt o.a naar het museum en de beeldentuin van Kröller-Müller in het natuurpark de Hoge Veluwe.

In de winter was ik onmiskenbaar zwanger.

Ik was veel kilo's zwaarder geworden en was een beetje opgezwollen door het vocht wat ik vasthield, vooral in mijn handen en enkels, maar verder ging de zwangerschap voorspoedig.

De uitgerekende datum voor de bevalling was 21 maart, dat zal een mooi begin zijn voor ons lentekindje!

De bovenstaande foto's zijn omstreeks Kerstmis 1980 gemaakt.

Het nieuwe jaar 1981 begon rustig.

Spoedig zou ons gezinnetje uitgebreid worden en uit 4 man bestaan.

Ik was erg benieuwd naar de baby; wat zou het zijn een jongetje of een meisje?

In de tijd dat ik zwanger was, werden er nog geen echo's gemaakt, misschien wel in heel uitzonderlijke gevallen, maar zeker niet standaard bij elke normale zwangerschap.

Dus dat was gissen, maar die verrassing bij de bevalling heeft ook wel zijn charme.

Het werd maart.

Nu zou het niet lang meer duren; ik voelde me goed, maar was wel vele kilo's aangekomen en daardoor was bukken en bewegen niet meer zo heel makkelijk, maar verder geen last.

Op 18 maart waren we uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van buurvrouw Corry Glerum, liefkozend "Kruimeltje" genoemd door haar man Sjaak.

Normaal gesproken, als het gezellig is, kon ik vroeger op een feestje best de leste man een zak opdoen, maar die avond wilde ik al om 12 uur naar huis, want ik kon niet meer comfortabel zitten.

Eenmaal thuis begonnen al spoedig de eerste weeën en hebben we de huisarts gebeld, die de bevalling zou begeleiden.

Die kwam, maar ging ook weer, naar een spoedoproep, maar met de belofte dat hij over een uurtje terug zou komen, want hij verwachtte dat het nog wel zo lang zou duren.

Ondertussen hadden we ook al wel de kraamverzorgster opgeroepen.

Het liep tegen half 2 in de nacht toen de huisarts terugkwam en hij had echt geen 5 minuten later moeten komen, want dan was de baby zonder zijn hulp geboren.

De huisarts constateerde dat ik volledige ontsluiting had, ik mocht persen en na een paar keer kwam onze prachtige tweede zoon om half 2 precies ter wereld.

We noemden hem Aernout, vernoemd naar zijn vader Arno, maar een beetje veranderd om het beter bij "Floris" te laten passen. Allebei ridders, zeg maar.

Nadat de kraamverzorgster moeder en baby verzorgd had, het bed veschoond was en de was in de wasmand, konden we al spoedig gaan slapen en nog het staartje van de nacht meepikken.

Op 19 maart 1981 om 03:30uur was iedereen in huize Jansen in diepe rust.

Floris, die in de kamer naast onze slaapkamer lag te slapen, heeft van de hele bedrijvigheid niks gemerkt en hoorde de volgende morgen pas, tot zijn grote verbazing, dat hij een broertje had gekregen.

Een kindje, in de lente geboren, heeft meteen een gezellige start: het weer en de buitentemperatuur is al snel zo goed dat je lekker kunt gaan wandelen: Aernout in de kinderwagen en Floris vrolijk babbelend en springend er naast, of in het wandelwagentje als papa ook mee kon.

Die eerste zomer zijn we niet op vakantie geweest, maar hebben we genoten van uitstapjes en wandelingen in de buurt. Altijd 's avonds weer thuis en lekker in je eigen bedje slapen.

Floris mocht vanaf zijn 3e jaar naar de peuterspeelzaal. Hij vond het daar heel fijn en kon lekker ravotten met leeftijdgenootjes en ik had mijn handen vaker vrij om meer aandacht aan Aernout te besteden. 

Aernout was een makkelijke baby, net zo als zijn grote broer, en hij groeide als kool.

Tot zijn 5de maand heb ik borstvoeding gegeven, daarna lukte het niet meer, liep de voeding erg achteruit omdat Aernout toen ook al allerlei andere hapjes kreeg (fruit, groente, papjes)

Aernout is net zoals Floris gedoopt in de parochiekerk in Veldhoven. 

Wij waren toen al geen echte kerkgangers meer, maar ik voelde en voel me nog steeds wel katholiek en daarom wilde ik mijn kinderen heel graag laten dopen.

Papa Arno kon zijn hartje ophalen met zijn fotografie-hobby: hij had nu 3 fotomodellen, die best wel af en toe voor hem wilden poseren.

Het resultaat is te bewonderen in de vele foto-albums die we maakten: steeds drie albums min of meer simultaan:

Één album voor onszelf, één voor Floris en één voor Aernout, zodat de jongens later een tastbare, zichtbare herinnering aan hun jeugd hebben, die ze dan eventueel aan hun eigen partner en kinderen kunnen laten zien.

Ik hoop dat ze er blij mee zullen zijn en dat ze ook de plakboeken kunnen waarderen, die ik de eerste paar jaar van hun leven bijgehouden heb.

En zo zagen papa en mama er uit in 1981; niet slecht hè?  🙃🥰😉😊😍

De kindjes groeiden op en voor Floris was het heel fijn, dat zijn babybroertje eindelijk een peuterbroertje werd, zodat hij een beetje mee kon spelen en ravotten.

Eerst nog de eerste verjaardag vieren van Aernout en dan kon het manneke hopelijk in de zomer lopen en lekker mee buiten spelen in de tuin.

In 1982 ergens in het voorjaar, want ons Noutje kon nog niet lopen, zijn we in het Gaasterland in Friesland op vakantie geweest. In Oudemirdum om precies te zijn.

Als je met 2 kleine kinderen op vakantie gaat, moet je heeeeel veeeel bagage meenemen, maar gelukkig hadden we een bagagewagentje achter de eend, waar heeeel veeeel in kon:

Kleding, luiers, speelgoed voor binnen, speelgoed voor buiten, wandelwagentje, wipstoeltje, fietsje, loopfiets, eten en drinken, want we hadden een bungalowtje gehuurd en wilden niet elke dag boodschappen gaan doen.

Ik heb gezocht naar foto's van deze vakantie, maar kan ze gek genoeg niet vinden, terwijl Arno destijds toch nergens zonder camera naartoe ging.

Hier volgen nog een aantal foto's uit 1982-1985.

Floris ging intussen naar de kleuterschool en later naar groep 3 op basisschool de Brembocht en voor Aernout werd het toen wel stil in huis, zo zonder zijn grote broer.

Daarom mocht hij ook 2 halve dagen naar de peuterspeelzaal en soms, na school, mocht hij met Floris buiten de poort spelen, alleen op het pleintje van de garages, tussen de straten in.

In de straat achter ons, met de tuinen aan het zelfde gangetje als wij, woonden twee gezinnen met kinderen in dezelfde leeftijd als onze mannekes: Gidi en Yolanda (even oud als Floris) en Karin (even oud als Aernout). Aernout wilde heel graag leren fietsen, maar had nog geen eigen fietsje en van Floris mocht hij niet op de zijne, maar van Karin mocht het wel. En zo heeft hij zichzelf fietsen geleerd op het fietsje van zijn achterbuurmeisje.

Hieronder nog een paar plaatjes, die bij mijn ouders thuis zijn gemaakt. Niet omdat de foto's zo mooi zijn, maar vanwege de herinnering.

En toen kwam de zomer van 1985.

Opeens was er niks meer over van onze fijne, veilige en gezellige woonplek.

Een buurman van 3 huizen verderop, Jan Smetsers, die altijd al behoorlijk asociaal was, kreeg toen helemaal last van een kromme volt.

Wat hem precies getriggerd heeft zal ik wel nooit weten, maar ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat Arno politieagent was en dat Jan al altijd onenigheid had met de politie, de woningbouwvereniging, de gemeente en  alle officiële instanties.

In de achtertuin van zijn huurhuis had hij bijvoorbeeld een verzameling schroot opgestapeld en daartussendoor liepen 3 levensgrote bouviers en een paard!!

Door zijn kromme volt, zoals ik het maar noem, vond hij het blijkbaar opeens nodig om ons angst aan te jagen (wat hem bij mij goed gelukt is)

Hij gooide bijvoorbeeld midden in de nacht een baksteen door onze voorruit, bekladde een dag later de voorgevel met verf en kwam regelmatig op zijn paard over het smalle trottoir voor ons huis gegalopeerd!

Ik was zo bang en onrustig geworden, dat Arno had geregeld dat er 's nachts collega's in ons huis kwamen zitten om te waken. Bizar toch.

Waarom de terreur minder werd, weet ik niet, misschien werd de kromme volt weer eventjes recht, maar ik weet wel dat het woongenot voor mij helemaal verdwenen was en verwachtte ook niet dat dat ooit nog terug zou komen.

Omdat we eigenlijk al jaren graag een huis wilden kopen, maar het niet aandurfden, omdat we bang waren dat wij, eenvoudige werkende mensen, dat niet zouden kunnen betalen, gingen we nu serieus over die optie nadenken.

We hebben gekeken naar koophuizen in de nabijheid van Eindhoven, want het zou wel fijn zijn voor Arno als de afstand naar het politieburo eventueel te befietsen was en dat ik dan ons eendje kon gebruiken als Arno moest werken.

We hebben in Best gekeken, maar dat vonden we allebei niet echt wat en toen kwam eigenlijk al snel het nieuwbouwhuis in Nuenen in beeld.

Een mooi rijtjeshuis, het tweede in een rijtje van 6, waarvan er 4 al bewoond waren. 

Wij konden nog de afwerking kiezen van de keuken en de badkamer.

We waren eigenlijk vrij snel overtuigd, dat dit ons nieuwe plekje zou worden.

Nadat een notaris ons verzekerd had, dat we de hypotheek makkelijk op konden brengen, hebben we de knoop doorgehakt en het koopcontract getekend.

Tot op de dag van vandaag, 38 jaar later, hebben we er geen moment spijt van gehad.

Nuenen, here we come!