In augustus 1964 ging ik voor het eerst naar de H. Hart MULO in de Geraniumstraat en ook voor het eerst alléén op de fiets door het "drukke" verkeer.

In de weken ervoor had ik wel een paar keer met ons pap de route naar school gefietst, dus helemaal onbekend was het gelukkig niet, maar wel vreemd en spannend.

In de grote vakantie hadden we in de stad een boekentas, een agenda, schriften, een etui met inhoud, een ringband met papieren en niet te vergeten: kaftpapier gekocht.

Vooral een nieuwe agenda en nieuwe schriften uitzoeken heb ik altijd heel leuk gevonden. 

De lesboeken kregen we te leen van school, maar die moesten wel netjes gekaft worden en aan het eind van het schooljaar weer netjes ingeleverd. Er mocht dus niet in geschreven worden!

Er waren 4 eerste klassen op de MULO en ik kwam in de klas van Meneer Vriens.

Elly Popeliers ging ook naar de H.Hart MULO, maar zat jammer genoeg in een andere klas.

Zij woonde vlakbij ons en daarom konden we toch iedere dag samen naar school fietsen en vaak ook weer samen terug naar huis, wat een stuk gezelliger is dan alleen.

Helemaal links op de derde rij ben ik.😁

De eerste jaren van de puberteit, dus de eerste 2 jaren op de MULO, was ik niet zo blij met mezelf.

Ik vond mezelf maar een lelijk eendje, met een bril op, een mislukt permanentje in mijn haar; vette haren, die ik eigenlijk iedere dag moest wassen, maar dat mocht dan weer niet van ons mam, die vond het overdreven en waterverspilling. Ik had heel veel last van acné in mijn gezicht en op mijn schouders; ik was verlegen en bloosde heel snel. Ik had nog geen tietjes, was nog nooit ongesteld geweest en had nog sokjes aan in plaats van panties.

Kortom: een zielige puber ten top.

Op school was ik stilletjes en verlegen, probeerde een beetje onzichtbaar te zijn.

Thuis kon ik om niks onredelijk boos worden, dus voor mijn omgeving zal mijn puber-tijd ook zeker niet leuk geweest zijn.

Ik kon wel goed leren en vond het ook leuk.

Mijn huiswerk had ik altijd snel klaar en dan was er nog volop tijd over om te lezen.

Ik was, wat je nu een echte nerd zou noemen.🥱

Het was wel fijn dat ik goed kon leren en meestal wel meteen snapte wat er uitgelegd werd, want ik was echt nog te verlegen om mijn vinger op te steken als ik iets niet begreep en ik vond het vreselijk om een spreekbeurt te moeten houden.

Ik weet nog dat ik een keer mijn spreekbeurt, in de klas van Dhr. van Lieshout, niet af kon maken, omdat ik letterlijk ziek was van de zenuwen.

Die zenuwen hebben me nog wel een aantal jaartjes parten gespeeld en zijn volgens mij pas langzaamaan over gegaan toen ik volwassen en getrouwd was.

Hieronder een foto van de 2e klas, de klas van Dhr. van Lieshout.

Elly en ik zaten toen wel bij elkaar in de klas.

Elly staat bovenste rij rechts, naast Dhr. van Lieshout.

Ik sta 3e van links de voorste rij.

In de derde klas, of vanaf mijn 14e jaar, begon het leven weer langzaamaan leuker te worden.

Ik had een vlotter kapsel, het permanentje was er gelukkig uitgegroeid en afgeknipt.

Mijn jeugdpuistjes waren minder geworden en ik had ze beter onder controle, dankzij Clearasil.

Mijn brilletje had nog wel steeds het kindermontuur, maar daar had ik niet meer zoveel last van, misschien omdat meerdere klasgenootjes een bril moesten dragen.

En wat ook leuk was: mijn borstjes waren eindelijk gegroeid! Weliswaar hadden ze een heel bescheiden maatje, maar toch!! Eindelijk begon het meisje in een jonge vrouw te veranderen en werd ik een beetje minder onzeker en wat zelfbewuster.

Mijn eerste menstruatie had ik ook gehad.

Dat was minder leuk, want ik had iedere maand een paar dagen veel last van mijn rug en buik, zo erg soms dat ik niet naar school kon.

Dat ging pas over toen ik op mijn 17e aan de anticonceptiepil, die toen pas nieuw op de markt was, mocht beginnen.

Maar niet zeuren; heel veel jonge meisjes en vrouwen hebben last van (pre-)menstruele pijntjes.

Op school was het veel leuker geworden

Ik had verschillende vriendinnetjes in de klas, wat het een stuk gezelliger maakte.

Ik ging vooral veel om met Elly Popeliers, Loes van der Kooij, Kitty van Straten, Marlies Nillesen, Diny van Oers en Diana Rutten.

Op onderstaande foto's staan enkelen van dit groepje tijdens een fiets-oriëntatietocht georganiseerd door de school.

Bovenste foto: zittend op de bank: Christian Thissen, Annelies Verhappen en ik.

                             liggend: Marlies Nillesen.

                             zittend op de grond: Elly Popeliers en Rietje Gielen.

Onderste foto: vlnr: Marlies Nillesen, Annelies Verhappen, ik, Christian Thissen, Elly Popeliers en                                 Kitty van Straten.

In de derde klas had ik Dhr. van Duren als klassenleraar. 

Als leraar was hij wel aardig, maar zijn lesvak was drie keer niks: Duits, ik bakte er niet veel van.

Hieronder de klassenfoto van klas 3.

En toen mocht ik op dansles!!

Samen met Elly ging ik op dansles bij Johnny (Henk) van Vuuren in de Tramstraat, en ik vond het heerlijk!!

Het leren dansen en zwieren op de muziek was heerlijk, maar ook jongens leren kennen en een beetje flirten was spannend en fijn.

Tot nu toe waren jongens en jonge mannen een onbekend fenomeen, want ze waren op de meisjesscholen niet gewenst! 

Elly en ik konden samen fietsen naar de Tramstraat, ook in de winter, als het donker was.

Op zaterdag- en zondagavonden was het altijd vrij dansen voor lessers, de zaterdagavonden mocht ik gaan dansen tot 23:00 uur, dat waren mijn eerste ervaringen op uitgaansgebied.

Het was heerlijk, spannend, romantisch en los van thuis, kortom anders dan al het andere wat ik tot nu toe ervaren had.

In dit pand met de witte voordeur: Tramstraat 10 in Eindhoven, zat vroeger "mijn" dansschool Johny van Vuuren.

 Ik weet niet meer precies hoe lang ik daar gekomen ben, maar ik schat toch wel een jaar of vier.

Het was er altijd gezellig, met altijd hetzelfde groepje gezellige mensen. 

Regelmatig werd er iets extra's georganiseerd, zoals met Carnaval en Kerstmis.

Dan was het er zo druk, met heel veel leerlingen en oudleerlingen, dat de condens van de muren kwam gelopen.

Elly had al spoedig verkering, met ene Hans van Otterdijk, waar ze zelfs al spoedig mee getrouwd is, volgens mij kort nadat ze geslaagd was voor de HAVO en was ze toen pas 18.

Ik heb nooit gesnapt wat ze voor aantrekkelijks in Hans zag, maar ja: smaken verschillen. 

Maar dat haar huwelijk zo dramatisch zou eindigen, huiselijk geweld en zo, had ik ook nooit gedacht.

Ik heb Elly, na onze schoolperiode en haar huwelijk nooit meer gezien en zou het heel leuk vinden om nog eens met haar herinneringen op te kunnen halen.

Gelukkig is Elly snel van Hans gescheiden en is ze, naar ik heb gehoord, jaren later getrouwd met een weduwnaar met kinderen.

Toen Elly verkering had moest ik voortaan alleen naar huis fietsen, maar dat was volgens mij toentertijd nog geen veiligheidsprobleem.

Op gewone zaterdag-uitgaans-avonden mocht ik van ons pap en ons mam alleen naar huis fietsen en moest ik om 23:00 uur thuis zijn.

Op bijzondere dagen, zoals met carnaval, mocht het een uurtje later worden, maar dan ging ik met de bus heen en kwam ons pap me om 24:00 uur halen voor terug naar huis.

Ik herinner me een keer met carnaval, dat er 's avonds in een paar uur wel 30cm sneeuw was gevallen en dat ons pap het nog heel moeilijk had om met het kevertje op de Tramstraat te komen.

Na de danscursus voor beginners heb ik ook nog een paar cursussen voor gevorderden gedaan, gewoon omdat ik dansen zo leuk vond en omdat dansen mijn enige manier van uitgaan was.

Ik had dan meestal een vaste danspartner: Toon Diender.

Met hem heb ik ook dans"examen" gedaan voor een bronzen insigne en cum laude geslaagd.

Het is raar maar waar: na mijn dansschool-periode heb ik hem nooit meer gezien en ik weet ook helemaal niet wat er van hem geworden is.

Dat is dan blijkbaar wat er bedoeld wordt met: uit het oog uit het hart.

Maar ook bij van Vuren heb ik op 25 januari 1970 Arno ontmoet!! Hij is al sinds die dag mijn maatje, mijn lover, mijn steun en toeverlaat, mijn alles!!

Maar hierover later meer, voorlopig ben ik nog de puber van 15 jaar.

Intussen ging de schooltijd op de MULO ook gewoon door natuurlijk.

In de 4e klas, de eindexamenklas, was Dhr. van Engeland, het hoofd van de school, mijn klasseleraar.

Ondanks dat mijn rapportcijfers op de MULO altijd heel goed waren geweest, was ik toch zenuwachtig voor het eindexamen.

Er wordt toch weer een periode in je leven afgesloten en je hebt nog geen idee wat er verder komt.

Al jaren had ik gezegd dat ik later, als ik groot was, verpleegster wilde worden.

En dat wilde ik nog steeds graag, maar er was een klein probleempje: De minimumleeftijd om toegelaten te worden voor de verpleegopleiding was 17 jaar en 7 maanden!

Na mijn eindexamen zou ik pas 15 jaar en 9 maanden zijn.

Wat wil het toeval: Net afgelopen jaar is een nieuwe onderwijswet van kracht geworden: de Mammoetwet, met nieuwe mogelijkheden en nieuwe opleidingen.

Voor mij is het interessant om na de MULO een 2-jarige opleiding HAVO-top te volgen, om zo de twee jaar te overbruggen tot mijn 17e en bovendien meer mogelijkheden te krijgen door de hogere opleiding. Nou ik zeg: DOEN. Even het examen afwachten, maar daarna: DOEN.

De examenklas van Dhr. van Engeland. Ik sta ergens bovenaan in het midden.

En ik heb het gedaan! Met prachtige cijfers geslaagd voor de MULO en toen ingeschreven voor de 2 hoogste klassen, HAVO-top, van de Cor Jesu school.

De Cor Jesu school was oorspronkelijk een kweekschool, ofwel PABO, een opleiding voor onderwijzers dus.

Na de invoering van de mammoetwet hebben ze er een HAVO-top opleiding aan toe gevoegd.

Ik ging dus, samen met mijn klasgenoten, naar een spiksplinternieuwe onderwijsvorm, spannend!

Maar eerst had ik nog 3 maanden vakantie: Het eindexamen van de MULO was in mei geweest en het nieuwe schooljaar op de nieuwe HAVO zou pas in augustus beginnen.

Om me de 3 maanden niet al te zeer te vervelen en om me een beetje nuttig te maken en een zakcentje te verdienen, ben ik een maand gaan werken op Dommelhoef, een verpleeghuis.

Mijn vakantiewerk bestond hoofdzakelijk uit helpen met het eten, koffie/thee/fruit rondbrengen, afwassen, bedden opmaken en kastjes uitsoppen.

Ik verdiende 25 gulden per week en voelde me de koning te rijk toen ik mijn eerste salaris kreeg.

Ik heb voor ons mam een bloemetje gekocht, voor mezelf een shampoo en de rest heb ik gespaard.

Ik had nog nooit zoveel geld gehad en had geen idee wat ik er van zou moeten/kunnen kopen.

En toen werd het augustus 1968.

Wat helemaal nieuw was: Van tevoren had ik voor de HAVO een vakkenpakket moeten kiezen van 6 examenvakken, Nederlands en Engels waren verplicht en dan nog 4 vrij te kiezen.

Ik had gekozen voor Biologie en Scheikunde (met het oog op de verpleging) en ook nog voor Geschiedenis (leuk) en Frans (want je moet toch iets.)

Van school had ik een boekenlijst gekregen, met heel veel studieboeken er op die ik zelf aan moest schaffen. Samen met een agenda, schriften, ringbanden enz.

De eerste schooldag was een heel bijzondere:

In alle klaslokalen hing een intercom, waardoor nieuws en nieuwtjes makkelijk aan iedereen doorgegeven konden worden. En op dag één: 21 augustus 1968, was het al meteen heftig!

Het volgende nieuwsbericht werd over de intercom verspreid:

De Sovjet Unie had hardhandig een einde gemaakt aan de Praagse Lente van Alexander Dubček.

Deze gebeurtenis heeft destijds zo'n indruk op mij gemaakt, dat ik er later mijn eindexamen scriptie voor geschiedenis over heb gemaakt.

Voorheen was ik eigenlijk niet echt bezig met het wereldnieuws en hield me alleen bezig met de gedoetjes van mijn eigen kringetje.

Ook wel een beetje met wat er in eigen land speelde, maar verder waren de moorden op de beide Kennedy's en op Martin Luther King de enige heftige wereldgeschiedenis gebeurtenissen uit mijn jeugd die toen veel indruk maakten.

                            Praag, 21 augustus 1968                                                                                 Alexander Dubček

Wat vooraf ging aan de inval in Praag: even een stukje wereldgeschiedenis.

Praagse Lente (1968)

In 1968 was er in Tsjecho-Slowakije goede hoop dat het de communistische dictatuur achter zich zou laten. Deze Praagse Lente zou uiteindelijk acht maanden duren. Troepen van het Warschaupact grepen hard in om de status quo weer te herstellen.

Achtergrond

Het verdrag van München (1938) pakte slecht uit voor Tsjecho-Slowakije. Het nazi-Duitsland van Adolf Hitler had Sudetenland ingenomen in 1938. Om escalatie te voorkomen besloten de Engelsen en Fransen niet in te grijpen. Hitler moest op zijn beurt beloven dat hij Tsjecho-Slowakije niet verder binnen zou vallen. De Tsjechoslowaken werden buitenspel gezet en voelden zich verraden door de Engelsen en Fransen. Dit was de voedingsbodem voor een communistische beweging die meer en meer op gang kwam binnen Tsjecho-Slowakije.

Na WO II

Tsjecho-Slowakije, dat in de Tweede Wereldoorlog bezet werd door de Duitsers, kwam al snel onder communistische invloedssfeer door toedoen van het Sovjet-Unie van Josef Stalin. In 1948 grepen de communisten de macht, onder toeziend oog van Moskou. In de jaren 50 heerste er in Tsjecho-Slowakije een waar schrikbewind. Politieke tegenstanders werden door de communisten vervolgd. Er verdwenen duizenden mensen, er heerste censuur en mensen mochten niet vrij reizen. En dit terwijl Tsjecho-Slowakije van oudsher het meest liberale land van het Warschaupact was.

Jaren 60

Vanaf de beginjaren 60 werd het dictatoriale bewind wat losgelaten en kon men zich wat meer vrijheden verwerven. Economisch ging het Tsjecho-Slowakije voor de wind en er kwam steeds meer protest tegen het schrikbewind van de jaren 50. Mensen op straat durfden weer openlijk te spreken wat bij hen het idee voedden dat er wellicht meer vrijheden te verwerven zijn.

1968: Alexander Dubcek

Op 5 januari 1968 werd Partijleider Novotny vervangen door Alexander Dubcek, die eerste Partijsecretaris werd. Dubcek had grootse plannen met Tsjecho-Slowakije. Hij wilde verder gaan op de weg die was ingeslagen in de loop van de jaren 60; meer vrijheid, censuur en transparantie. Dubcek ontvouwde zijn plannen op een ambitieuze manier met als achterliggende gedachte om het communisme met een menselijk gezicht in te voeren. Hij verzette zich ook fel tegen de misstanden die in het verleden hadden plaatsgevonden.

20-08-1968: Operatie Donau

De Sovjets keken lijdzaam toe hoe hun invloed in Tsjecho-Slowakije steeds verder afnam. Zij waren van mening dat Dubcek te ver doorschoot in zijn plannen. Hij werd hiervoor meerdere malen op het matje geroepen. Echter, veel veranderde er niet aan de situatie. Dit noopte de Sovjet-Unie tot militair ingrijpen. Onder de naam Operatie Donau werden onder andere 800 vliegtuigen en 6000 tanks vanuit het gehele Oostblok ingezet om de situatie te doen veranderen. Diverse posten werden aangevallen en mensen werden gevangen genomen. De Praagse Lente was ten einde. Er zouden nog jarenlang permanent Sovjet-Unie legers in Tsjecho-Slowakije bivakkeren om de situatie nauwlettend in de gaten te houden.

De HAVO-opleiding was leuk, maar pittig.

Ik was lui geworden op de MULO, omdat het niveau daar eigenlijk een beetje te laag was voor mij.

Op de HAVO moest ik hard werken om het niveau bij te kunnen benen.

En de school zelf worstelde ook met de nieuwe onderwijsvorm; ze hadden grote moeite om bevoegde leraren aan te trekken: met name voor het examenvak biologie is het 2 jaar huilen met de pet op geweest.

Het was wel spannend en we hadden veel leuke, jonge nieuwe leraren. Niks te klagen dus.

Wat ook wel even wennen was: Op de MULO waar ik vanaf kwam, hoorde ik bij de "groten" en op de HAVO was ik opeens weer een van de "kleintjes", want het overgrote merendeel van de leerlingen  op Cor Jesu zat op de kweekschool en was 18+.

En, ook helemaal nieuw, de school was gemengd: ongeveer evenveel jongens als meisjes.

De leerlingen kwamen uit de wijde regio: bij mij in de klas bijvoorbeeld zaten mensen uit Weert, Budel, Schijndel, Bladel, Boxtel, Nuenen, Best en Eindhoven.

Kortom: mijn wereld werd een heel stuk groter!!

Ook voordien onbekend: we hadden een schoolkantine, waar je je eigen meegebrachte lunchpakketje kon nuttigen, maar waar je ook eenvoudige broodjes, drankjes en snoeperijtjes kon kopen en kon recreëren of huiswerk maken in tussenuren.

We waren terechtgekomen op een school, die tot nu toe alleen met jong-volwassenen gewerkt had en die er nu een hele groep late pubers bij had gekregen.

Het was wennen voor alle groepen (kan ik nu na 50 jaar) zeggen.

Maar ook heel leuk!! 

Ook privé was er een grote verandering.

In mei 1969 is mijn tante Ans (zus van mijn moeder) gestorven, door suicide.

Mijn nichtje Catrijn en mijn neef Dirk waren toen in een klap wees geworden, want in 1961 was hun vader, ome Piet, al gestorven.

Catrijn en Dirk waren toen nog niet officieel volwassen en eigenlijk nog te jong ( 19 en 17 jaar) om voor zichzelf te kunnen zorgen en op zichzelf te kunnen wonen.

In overleg met Bernard van Ostaden (hun voogd en een broer van ome Piet) is Catrijn toen bij ons in huis komen wonen en Dirk bij ome Bernard.

Dat was voor alle betrokkenen een grote verandering: in de eerste plaats voor Catrijn en Dirk natuurlijk: ze moesten eerst al de heftige en verdrietige periode rondom het overlijden van hun moeder verwerken en zich dan ook nog eens aanpassen aan een ander gezin en onder een ander gezag gaan leven.

En voor de gezinnen, die er een groot kind bij kregen, viel het ook lang niet mee.

Ik moest mijn fijne eigen kamer delen met Catrijn, die ik eigenlijk nauwelijks kende.

Ook in huis moesten we rekening houden met ons nieuwe gezinslid: Catrijn wilde bijvoorbeeld graag leren om zelf kleding te maken.

Op een dag had ze een lap badstof gekocht om daar een badjas van te maken, maar die badstof was van een kwaliteit die heel erg pluisde bij knippen.

Kortom een drama, vooral voor mijn supernette en schone moeder, want het hele huis lag vol badstof pluizen, die ook nog eens magnetisch leken te zijn, en niet eenvoudig opgezogen konden worden, dus dat werd dagenlang pluizen plukken.

Maar het was gelukkig niet alleen maar huilen met de pet op.

Catrijn is ruim 2 jaar ouder dan ik en toen ze bij ons kwam wonen had ze, in tegenstelling tot mij, al "ervaring" in de liefde en die ervaring wilde ze ook wel delen op ons kamertje! Spannend!

We zijn ook een paar keer samen uit geweest, bij dansschool Need, want Catrijn vond Van Vuuren te braaf. Ik kon bij Need mijn draai niet vinden, miste ook mijn Van Vuuren-gezelschap, maar je moet altijd openstaan voor iets nieuws, toch?

Bij Need heeft Catrijn op een dag Peter van de Wiel leren kennen. Hij is haar grote liefde geworden, ze zijn in 1972 getrouwd en gelukkig geweest totdat Peter in 2008 jammer genoeg is gestorven aan de gevolgen van longkanker.

Catrijn heeft niet tot haar huwelijk bij ons gewoond.

Na een jaar kreeg ze een leuke administratieve baan bij de politie in Veldhoven en is ze in Veldhoven op kamers gaan wonen.

Ik heb geen foto's van mijn HAVO tijd. Kennelijk speelde dat toen niet zo.

Het is wel jammer dat ik geen foto's heb van de klasseavond, bij mijn klassenleraar Van den Boogaart thuis (een heel bevlogen leraar Nederlands), en ook niet van onze schoolverlatersweek op de Volkshogeschool in Eerbeek.

In Eerbeek logeerden we een week en volgden we diverse workshops en kregen we ook allerlei opdrachten om weerbaarder en bewuster te worden.

Dat waren echt hoogtepunten, maar jammer genoeg dus zonder fotografische bewijzen.

Halverwege mijn laatste leerjaar op de HAVO leerde ik Arno kennen.

Niet op school, maar bij Van Vuuren, mijn favoriete uitgaansgelegenheid, op 24 januari 1970!!

Arno zag mij zitten voor de grote spiegel en vroeg me ten dans en nog een keer en nog eens.

En 's avonds hoefde ik niet alleen naar huis te fietsen, want Arno fietste met me mee en heeft tot midden in de nacht bij ons thuis, voor de kachel, met ons pap en ons mam zitten buurten.

Ze konden het meteen goed met elkaar vinden en het leek net of Arno er altijd al bij gehoord had.

Vanaf die dag hadden we verkering, maar we zagen elkaar meestal maar om het andere weekend,

want Arno zat op de opleiding voor marechaussee in Apeldoorn en was maar eens in de 14 dagen een weekend vrij, zodat hij naar Eindhoven kon komen.

Maar we schreven elkaar heel veel, lange liefdesbrieven. En Arno maakte van de enveloppen meestal een waar kunstwerkje met mooie Gotische sierletters.

Met de kerst heeft hij zelfs een hele brief in deze sierletters geschreven!

Ons eerste echte afspraakje was in februari 1970: Arno kwam mij ophalen bij Need in de Biesterdwarsweg, waar ik een carnavalsfeest georganiseerd door de school had gehad. 

Hij was nog in uniform, want hij kwam rechtstreeks uit Apeldoorn, en mijn klasgenoten, die dat zagen, dachten dat het zijn carnavalsoutfit was.

Het was een heel romantische tijd, onze verkeringstijd en doordat we elkaar niet iedere dag zagen, kon onze liefde langzaam groeien, wat achteraf gezien, een goeie basis is geweest voor ons verdere leven samen.

Intussen kwam op school het eindexamen steeds dichterbij.

Ik was er best wel zenuwachtig voor, want het was nog lang niet zeker, dat ik zou slagen:

Van biologie bijvoorbeeld was nog lang niet alle eindexamenstof behandeld.

Van scheikunde snapte ik lang niet alles.

En frans vond ik een vreselijk vak en ik snapte niet waarom ik dat ooit gekozen had.

Maar die 3 vakken waren wel de helft van mijn eindexamen!!

Dagenlang, zelfs nachtenlang, heb ik, meestal op mijn kamertje, dat inmiddels weer privé was, zitten studeren.

Vooral geschiedenis, biologie en scheikunde kostten heel veel tijd en energie.

En voor frans was ik wekenlang aan het oefenen om mijn levensverhaal en toekomstverwachtingen in het frans te kunnen vertellen op het mondelinge examen.

Mijn harde werken en studeren was niet voor niks geweest.

Ik ben geslaagd met hele mooie punten!

Een nieuwe levensfase kon beginnen.

In mijn eerste echte baan, want ik had, na de HAVO, even geen zin meer in verder studeren.

Dus de verpleging verdween uit beeld, maar niet helemaal, want mijn eerste echte baan werd omloopzuster op de operatiekamer in het Diaconessenhuis in Eindhoven.